Als ik met mensen spreek over mijn reizen wordt er altijd gevraagd hoe ik mijn portretten maak. Of ik mensen stiekem fotografeer of dat ik toestemming aan ze vraag...

Storytelling
Ik kan daar meteen heel duidelijk over zijn, in bijna alle gevallen vraag ik toestemming aan de persoon. Of ik vraag het vooraf of ik laat de foto zien nadat ik hem heb gemaakt. Ik wil geen plaatje zonder verhaal aan mijn collectie toevoegen. Zonder contact met de bewoners van het land waar ik ben is mijn reis niet compleet. Het niet zien van de Taj Mahal in India zou ik minder erg vinden dan het missen van de spontane bezoeken aan families in dat prachtige land. Ik zie mijzelf als een verhalenverteller en ik kan dus niet zonder de verhalen van een ander. Foto’s spreken een universele taal. Als je elkaars taal niet spreekt en je laat een foto zien, dan kun je communiceren. Dan krijg je het verhaal en kun je van elkaar leren. Het heeft ook voor veel mooie momenten gezorgd. In Iran, India en Pakistan ben ik door het maken van een foto meerdere malen uitgenodigd bij families thuis om daar heel even deel uit te maken van hun leven. Als fotograaf heeft het mij doen beseffen, dat als je echt met andere foto’s wilt thuiskomen, je het beste langer op één plek kunt blijven. Je leert elkaar beter kennen en verdient hun vertrouwen om vervolgens onzichtbaar met je camera in de gemeenschap te bewegen. Neem de tijd. Per slot van rekening neem jij iets van ze door ze te fotograferen en dan verdienen ze op zijn minst iets van jouw tijd terug. Laat zien hoe belangrijk deze mensen voor je zijn en je zult merken hoe fijn ze het vinden om gewoon wat menselijke aandacht van jou te krijgen.

Retro camera
In de jaren dat ik nu fotografeer is mijn camera voor mij bij uitstek de beste manier om in contact met andere mensen te komen tijdens mijn reizen. Mijn lach is mijn grootste vriend. Als ik mijn camera in combinatie met een big smile laat zien, is er haast niemand die nee zegt. Ook niet als ik achteraf de foto laat zien. Ik heb eigenlijk nog nooit meegemaakt dat iemand een foto verwijderd wilde hebben. Mocht dat wel het geval zijn, dan zou ik dat zeker doen. Dat respect verdient men wel op het moment dat jij iemands leven binnenstapt en het op de gevoelige plaat wilt vastleggen. Al enige jaren fotografeer ik met professionele Fujifilm camera’s. Het voordeel hiervan is dat ze klein zijn en er retro uitzien. Hierdoor zijn ze niet intimiderend voor de mensen die je fotografeert. Vaak zijn ze juist heel nieuwsgierig en zorgt het weer voor leuke gespreksstof.

Rijkdom
Het zijn vooral de gesprekken tijdens mijn reizen die mij rijker hebben gemaakt. Ze hebben mij geleerd hoeveel gemene delers wij als mensen hebben, ongeacht afkomst en dat het onrecht vrijwel altijd afkomstig is van de machtswellustelingen en geldwolven. De bekende schrijver Mark Twain beschrijft het beter dan ik: “Reizen is dodelijk voor vooroordelen, onverdraagzaamheid en benepenheid. Ruimhartige, gezonde, barmhartige opvattingen ontwikkel je niet door vastgeroest te zitten op een plek.”

Inclusief
Het is maar een idee hoor. Stel, we geven iedereen in Nederland een fotocamera met de opdracht om mensen met een andere kleur of afkomst te portretteren en naar elkaars verhalen te luisteren. Hoe zou de samenleving er dan uitzien?
Tot ‘zien’

Ga voor meer foto's van deze reis naar het
album op onze Facebook pagina