Hoeveel brillenmerken krijgen een eigen expositie in een Design Museum? Niet zo veel maar voor Cazal is het logisch. Het legendarische merk heeft een bijzondere geschiedenis en onderscheidt zich al jaren…
)
Ik had de eer en het genoegen ontwerper Cari Zalloni te kennen en hem meerdere keren te interviewen. Gedreven en inspirerend vertelde hij maar wat graag over zijn levenswerk. Zijn credo was dat je een Cazal montuur of zonnebril altijd aan de overkant van de straat moest kunnen herkennen. Van minimalisme of less is more wilde hij niets weten of sterker nog, had hij nog nooit gehoord. Cazal brillen waren en zijn een statement en dat was en is ook precies de bedoeling.
)
Zalloni startte het merk in 1975 samen met Günter Böttcher. In die tijd werden brillen vooral gezien als functionele protheses waarmee je beter kon zien. Zalloni dacht daar anders over en maakte er een design object met architectonische elementen van. Zijn ontwerpen waren en zijn spectaculair met onverwachte vormen, een vaak verrassend lijnenspel en de nadruk op details zoals op schroeven die niet weggewerkt werden maar juist een decoratieve functie kregen.
)
De ontwerpen werden vanaf het begin in het eigen atelier in Passau gemaakt waarbij nooit op de kosten gelet werd. Duitsland was en is niet goedkoop om te produceren en goud was en is bij Cazal echt goud. Alle modellen kregen nummers en dat is nu ook nog steeds het geval.
)
Tot verrassing van Günter en Cari werden de brillen begin tachtiger jaren mateloos populair in de opkomende hip-hop scene in New York waar ze perfect pasten bij het uiterlijk vertoon van de artiesten. Het was het begin van een ongekend succes dat tot op de dag van vandaag voortduurt.
)
Cazal was en is een iconisch brillenmerk en de expositie met veel unieke prototypes in The Design Museum – Die Neue Sammlung in München is dan ook een terecht eerbetoon aan het merk en de helaas te vroeg overleden ontwerper. De oude vintage modellen, de remakes en de nieuwe interpretaties van zijn opvolgers zijn stuk voor stuk tributes aan zijn nalatenschap en ook vandaag nog even begerenswaardig als 40 jaar geleden. Meer over lezen? Kijk even op de website van het museum of lees het stuk van Mirko Hecktor. Of nog beter, ga zelf even kijken. De expositie duurt nog tot 31 januari 2020.
)
)
